Gazzede Çocuk Olmak... Şiiri - Hakan Tatlı

Benim adım Yusuf’tu…
Henüz bir yaşındaydım.
Rüyamda kuyu yoktu,
Ama bombalar vardı başucumda.
Annem beni öylece sarmışken,
Sessizce gittim…
Uyumadım, alındım.

Benim adım Meryem’di,
Saçlarım güneş gibiydi Gazze’nin sabahına.
Ben oyun isterdim, ip atlamak…
Onlar tank getirdi.
Sesim taş duvarlarda kaldı,
Ama Allah’a ulaştı adım gibi temiz.

Benim adım Halid’ti…
Sokaklarda taş atmayı öğrendim önce,
Sonra kardeşimi taşıdım kucağımda,
Oyuncağım yoktu ama dualarım vardı.
Ve ben giderken bir tek şey söyledim:
“Allah büyüktür… Ben affettim.”

Benim adım Reyyan’dı,
Daha hiç yürüyemeden yürüdüm sonsuzluğa.
Elimden tutan olmadı,
Ama melekler indi yanıma.
Kundağımda süt değil, kan vardı…
Yine de anneme gülümseyerek gittim.

Benim adım Eymen…
Hiçbir şey yapmamıştım.
Korkmamıştım da…
Sadece bakmıştım gökyüzüne.
Onlar vurduğunda beni,
Bulutlar ağladı, ay utandı.

Siz çocuklar evet siz
Ölüm size yakışmazdı.
Ama biz sustuk
Ve biz sustukça göğe çıktınız
Şimdi her yıldız bir ismimizdir:
Yusuf, Meryem, Halid, Reyyan, Eymen…

Ve unutmayın:
Giden siz değilsiniz
Kaybeden biziz.