Gazze Sarık Altında Karanlıkta Kaldı

Domuz eti yemez
Sünnet olur
Sarık sakal çarşaf giydirmeye uğraşır
Ezan dinler abdest alır
Namanızında niyazında kindar ve dindar
Siyasal dinci eli kanlı bebek katilleri
Süleyman Davut İbrahim peygamber torunuyum diyerek
Gazze'de Refah şehrindeler yasal silahlarıyla
Saf masum temiz mazlumları
Ve bebekleri katlediyor
Muaviye soyu Yezit soyu değil mi?

Saflar Arasında Yitik Bir Vicdan

Sarık giyer, cübbe kuşanır,
Ezanla uyanır, abdestle arınır,
Namazda diz çöker…
Ama kalbi secdede mi,
Yoksa kinde mi saklıdır bilinmez!

Diyor ki:
“Ben İbrahim’in torunuyum,
Süleyman benim dedem,
Davut benim yolum,
İshak benim canım,
İsmail benim soyum…”

Ama elinde demir,
Gönlünde kin,
Göğsünde barut var!

Gazze’de bir beşik devrilir,
Refah’ta bir annenin çığlığı,
İlâhî kelâmı bastırır.
“Allah-u Ekber” nidâsıyla
Masum bir çocuk düşer toprağa.
Toprak ağlar, gökyüzü susar.

Trump’lar çağırır yağmuru kanla,
Muaviye’nin izinde yürüyenler,
YeZid’in öfkesinde boğulmuş.
Sünniyim diyen,
Şeriatla yargılar ama
Şefkatle değil, silahla konuşur.
Ne farkı kaldı NeTeNYaHu’dan?

Tartus’un kıyısında
Lazkiye’nin sokaklarında
Bir başka inanca yurt yok!
Kızıl bir gün doğar orada,
Çünkü "öteki" hep hedeftir.

İbrahim’in çocukları birbirine düşman,
Hacer’in torunu, Sarah’nın oğlunu boğar
Kâbe’nin gölgesinde!
Oysa bir zamanlar
aynı göğe bakarlardı birlikte...

Ey insanoğlu!
Namaz mı kurtarır seni,
Yoksa merhametin mi?

Secde ettin,
Ama başkasının hakkını çiğneyerek!
Kıldın o namazı,
Ama gözyaşlarını kanla karıştırarak...

Sakallarınla değil,
Gönlünle ölçüleceksin!

Sarığınla değil,
Adaletinle tanınacaksın!

Ey zamane zahidi,
İnancınla değil,
İnsafınla tartılacaksın!