Gazze'de Çocuk Olmak Şiiri - Özdemir Koca

Daha on on beş yaşlarında çocuktum,
Gazze de beyaz uçurtmalar uçurdum,
Ruhum gibi temizdi ellerimde uçurtma,
Ve gözlerim kadar yeşildi Gazze bana.

Deniz oldum olasıya bedenim gibi ak,
Ruhum secdeye vardı miraca çıkarak,
Adım Ahmet'ti, Fatma'ydı ve İmran'dı,
Dinim kelime-i tevhitte Müslümandı.

Bombalar yağıyordu üstümüze tonlarca,
Yanıyorduk Gazze'de bezden çadırlarda.
Suskun ümmet satılık Arap Baronları,
Gazze'de diz çöktürdük satılık Masonları.

Kassam tugaylarından yiğitlerle birlikte,
Yemenin sesi çıktı bombalarla Filistin'de,
Hangi Müslümanın vicdanı susar söyle,
Gömüldük topraklara olmayan kefenlerle.

Gazze sokaklarını sen toprak mı sanırsın,
Ruhunda İslam yoksa böylece utanırsın.
Nasılda Fetva verir o münafık papazlar,
Mekke duvarını yıkar verdiği o fetvalar.

Fitne diyor fitne Müslümanın katiline,
Ey! Lehebin soyu senin dinle işin ne?
Rabbimin ateşi elbet yakar zulüm edeni,
Bekliyoruz senin Mahşerde hesap vermeni.

Gazze sokaklarının bilmezsin göz yaşını,
Ancak beklersin münafık sen Kabe taşını,
Yıkılsın her zulümde kahrolsun o İsrail,
Buhtunasır dönemi yaşasın olsun zelil.

Kudüs'ün evladı olma Dünya da mağrur,
Seni bekler Cennete peygamber o Mahmut.
Şehitlik senin şerefin Filistin onurundur,
Müslüman olman senin en büyük ruhundur.