Gazze'de Çocuk Şiiri - Emine Baran

Gazze'de bir mahallede
Küçücük bir kız çocuğu
Sırtlamış kendisi gibi
Küçücük kız kardeşini
Yürümüş
İki kilometre
Yalın ayakla
Gazze denilen cehennemde
Göçe zorlanarak
Taşıyor kardeşini
Bacağı yaralıyı
Çıplak ayakla
Taşıyan altı yaşlarında
Sanırım
Hangisi abla, hangisi kardeş
Beli değil
Öyle küçükler ki
Öyle küçükler ki
Öyle küçük
Omuzlamış yaşamı bir başına
Bombalar altında
Yaşam denilirse
Yaşayabilirse,
Anne ve babasından kopartılarak
Bir başına bırakılarak
Sımsıkı tutuyor kardeşini
Oyuncak bebeğini tutar gibi
Küçücük cüssesiyle
Taşıyor omuzlarında
Ailenin son ferdini
Öyle küçük
Öyle küçük
Öyle küçükler ki
Gazze'de mahalle arasında
Başka bir çocuk
Kurmuşlar futbol takımı
Yıkıntılar arasında
Savaşın ortasında
Çocuk her daim çocuk
Kalsa da karanlıklar içinde
Soruluyor hayalleri
En safından şeker diyor
Bir kez görsem babamı
Diğeri annesini
Öbürü kardeşini
Tek tek sıralanıyor
Acı kayıpları
Her birinin yüreği yaralı
Hayalim ölmek diyor
Öteki
Ah ne acı
Bir çocuğun hayalini
Yok etmek
Gazze'de başka bir mahallede
Başka bir çocuk
Adı Refik
Elinde boş bir tencere
Kalabalıklar içinde
Beklerken çorba sırasını
Dökülüyor kaynar
Başına, yüzüne, her yerine
Azaltmaya çalışırken
Elleriyle yanığını
Hafiflemiyor acısı
Ağlıyor
Altı kardeşin en büyüğü
Büyük dediğime bakmayın
Sanırım on yaşlarında bir çocuk
Öyle küçük
Öyle küçük
Öyle küçük ki
Onun da çalınmış
Hayatından babası
Üstlenmiş bakımını
Kendinden küçük altı kardeşin
Kurşunlar altında
Bir kap çorba
Taşıma telaşında
Refik'i yakan çorbanı sıcaklığı
Yakıyor mu seyircilerin vicdanlarını?
Herkes sessiz
Her şey sessiz
Siyasetçisi sessiz
Nobel ödülü alan sessiz
İnsanlık sessiz
Dünya sessiz
Yemin etmişler gibi
Bu sessizlik yok ediyor beni
Gazze'dekiler gibi.