GAZiYE ARMAĞAN Şiiri - Naime Özeren

Çocuk oynuyordu evlerinin bahçesinde
Koşarak içeri girdi birden
Elleri vıcık vıcık, üstü başı çamur içinde
“ Babaa dedi, bir armağanım var sana,
Noolur gel benimle…”
“Getir buraya öyleyse, dedi baba
“Getiremem dedi çocuk, çok büyüük, lütfen gel ”
Başladı paçasından çekiştirmeye
Öyle şirindi ki burnundaki çamur parçası ile
Kızamadı bir türlü baba, gitti peşinden
Ama o da ne?
Yerde, çamurdan yapılmış iki boru vardı sadece
“Ne bunlar? ” Der gibi baktı baba
“Senin için” dedi çocuk,
“Sana yaptım bu kolları
Bana sımsıkı sarılıp sevesin diye,
Saçlarımı okşayasın,
Elimden tutup gezdiresin diye.
Neden bıraktın kollarını sanki askerde?
Asker olmak istemiyorum ben, büyüyünce…'

Çöktü olduğu yere dağ gibi asker,
Boğazına bir şeyler düğümlendi aniden;
Yutkundu, gitmedi bir türlü o her neyse…
Bentleri yıkıldı birden barajlarının
Engel olamadı taşkınlara
Saklamak istedi gözyaşlarını çocuktan
Silemedi, elleri yoktu ki…

Hiç bu kadar çaresiz kalmamıştı ömrünce
Ve kendini kötü hissetmemişti böylesine
O hain bomba elinde patladığında bile.
Çocuğun sözleri bir çekiç olup indi beynine…

Neden sonra toparladı kendini;
“ Sevgi ellerde değildir bebeğim dedi, yüreklerdedir…
Şimdi iyice bak gözlerime;
Bak ta gör seni ne kadar çok sevdiğimi ve bana söyle;
Ellerim yok diye sevmeyecek misin yoksa artık beni? ...
Asla pişman değilim yaptıklarımdan
Yemin sana; gerekirse canımı bile verirdim inan ki…
Ben asker olmasam, sen asker olmasan
Bu vatanı kim koruyacak ki? ...”

Gözlerini kocaman açtı çocuk, anlamaya çalıştı
Sonra önüne baktı, utandı besbelli
“Sana bir sır vereyim mi dedi gazi;
Melekler yakında getirecek kollarımı
Aramızda kalsın, kimseye söyleme e mi? ...
Ama sakla sen o çamurdan kolları
Kim bilir? Lazım olur bir gün belki…”
İnandı çocuk, sevindi
Sarıldı babasına, hala çamurluydu elleri…
Anladı, artık yaşam böyle yarım sürecekti
O ne ilk, ne de son gaziydi,

Eylül 2009