Gaziantep Öğretmen Okulu

“Ahirete göç eden öğretmenlerin anısına”

Bir okulumuz vardı bizim,
Öğretmen ocağıydı, çiçek çiçek.
Antep’in Gazi çocuklarına,
Sevmeyi öğretecek.

Bir deli rüzgar attı bizi buraya,
konduk, tünedik...
Çevre bilmez, yol bilmezdik,
Ama yürekleri kocaman gençlerdik,
Ve biz, daha o gün öğretmendik.

Ufacık tefeciktik, top oynadık acıktık,
Mandolin çaldık, çepikli oynadık,
Resim yaptık, üç adım atladık,
Fen, edebiyat, psikoloji derken
Öğretmen için ne gerekliyse aldık.

Günü geldi, “öğretmensiniz” dediler.
Kanatlandık uçtuk yuvadan,
Konduk bir erik dalına,
Kimimiz bir dağ başına,
Kimi bir başka diyara...

Ülkemin ücra bir köşesinde
bekler bulduk bizleri,
Sahipsiz vatan güllerini.
Ne aldıysak ocağımızdan,
Görev bildik onlara vermeyi...

Sıradan bir iş değildi öğretmenlik,
sevmenin adıydı.
Malzeme ise en değerli varlık,
yani insandı.

Bir ana, bir baba belki daha ötesi,
Onunla sevinen, onunla üzülen,
Canı gibi koruyan emanetini,
Öğretmen, bir şey değil, her şeydi.

Yıllar yılları kovaladı, çalıştık hayli zaman.
Baktık geriye ki, yetişmiş nice fidan.

Eh, geldi artık gitme vakti, haydi hazırlan!
Yol O’nun varlık O‘nun, gerisi hep yalan!
Kaldı bize yalnız, bir tatlı hazan...

Getirin bana güllerimi, getirin!
Son bir kez koklayıp öpeyim.
Yabani otlar sarmışsa yollarını,
Yüreğimle temizliyeyim...

Hoşçakalın nazlı çiçeklerim!,
Belki birgün aklınıza düşerim,
O zaman, bu acize bir dua beklerim...
Olmuştur hatamız, geçmiştir hakkınız,
Onu da siz bize helal ediverin...