Gazelia Şiiri - Gönül Kütük

Hangi eylülün çırpınışı,
Hangi rüzgârın kurbanısın Gazelia?
Biz çok eylüller gördük ama
Senden öğrendik eylülün hazin olduğunu…
Sen savrulurken gördük,
Yâr dediklerimizin yüreğimizi Yar’dığını.

Hep geç kalmışlığa rezervelendik.
Ne zaman yola çıksak viran bir şehirde bulduk kendimizi.
Kaybetmenin adına “Kader” denilen bu hayatta, Kazanmanın adını hiç öğrenemedik.
Gazelia.!
Benim artık ben olmak için çok haklı sebeplerim var ya senin?

Hiç düştüğün dalın çiçeğini gördün mü Gazelia?
Tadına baktın mı meyvesinin?
Henüz tatmışken ilk meyveyi,
O elmayla öğrendik şeytana yenilmeyi,
Sonrası imtihanlar üstüne imtihanlar…
Geçemedik hiçbirini.
Ne emanet bildik ne haram.
Şu kalp denen illet hep çıkmazlara sürükledi bizi.!
İçim bile içinden ağlar oldu.

Bu dünyaya gelir mi sandın?
Ne Meryem’den ne Yusuf’tan iffetlisi?
Kaç ölümü giydireceksin kar kaplı dağlara?
Senin de yanmadı mı canın Gazelia?
Bir parçan kalmadı mı senin de Uhud Dağı’nda?
Seninle tutuştu Maşita’nın yanan bebeklerinin ateşi..!
Zinnire’ye edilen işkenceyle,
Senin de kör olmadı mı gözlerin?
Gazelia.!
Sesinin titrekliğinde Sümeyye’nin hançerlenmesi var.

Gazelia, Özlem yurdumun Analiçesi!
Kaç aşığı daha kurban edeceksin mevsimine?
Kaç Eylül’e tövbe ettirdin dökmesin diye seni?
Kaç başaktan çaldın sarısını?
Kaç yağmuru çektin içine, bastıklarında kırmasınlar diye seni?
Benim üzerime basıp seni eziyorlar,
Kalbim ağlıyor Gazelia!
Hangi selde sürüklenip taktın çöpleri peşine?

Gazelia, sonbaharımın son kadını…
Hangi kuş yuvasına çul olup serildin.
Hangi karıncaların ayazına örtüldün?
Bir tek kendine yuva olamadın..
Saçları yüzünde kuğu gibi süzülen Gazelia..!

Daha ne yok oluşlara şahitlik edeceksin?
Sur’u üfleyen o nefesle sende mi süzüleceksin?
Gazelia, yasak elmamın dalından düşen Nar’ı Firkat…
Gazelia, günümün ışığı, Mihr’i, Didem…
Aşkı bizler öldürürken sen nasıl besledin?
Senin aşkınla yanmazsa gönlüm
Azabından kavrulur!
Azabından kavrulur Gazelia!!