Gazelhan Şiiri - Macit Kuruçay

Her hazan
ağaçlar da ağlar mı
zümrüdî
solmuş sararmış yapraklarına
bakıp bakıp
sulu sepken ardından
içli ağıtlar yakar mı
her yer gövdesinden ayrılmış
kelebek kanadı
vurulmuş kuş sürüsü
rüzgâr avcı
rüzgâr kedi
rüzgâr çoban
rüzgâr imam
kattı önüne ardına götürüyor
okuyup üfleyerek telek telek
bir cenâze alayı daha geçti

burnunda ayrılığın kokusu esti mi
kemik sütunlar
nasıl da çatır çatır çatırdar
bütün bütün
devirdik seninle
doğranmamış
ufalanmamış
kaç mevsimi
saydın mı
saymadın
ölü kuşlar
ölü yapraklar
gazel gazel süpürüyorum içimi
bütün şuurlu şuursuz anıların
bir rengi
bir kokusu var
yok mu
hatırla
gözünün önünde
nasıl da katarladık bin mevsimi
baharına yandığım
kar yağıyor
hep böyle süt beyaz mı yağar kar
başıma başıma
kirpiğime sakalıma bıyığıma
içime bir değirmen taşı
bağdaş kurup oturdu yine
kalkmıyor
öyle hazin
öyle ezinç
takır tukur
ben yazıyorum sen anla beyim
taş çıkmış kömürleri gariplerin
taşı eriten soba var mı
ayazın sâhibi Allah
bu kış yılkı atları
yaza çıkar mı
kalbin içinde kalp
ciğerin içinde ciğer var
bir insan demek
ne demek a dostlar
bileniniz var mı
yekpâre fânî cihanda
lâyemut gadre uğradık
görünmez merheminden
açık yaralarımıza
ne olursun sür yine
rûhumuzu iyileştir
biz hastayız hasta
iyi değiliz

kül rengi gökyüzü
ay düşmüş küle
kül geceye
hava pis mi pis ağır
çekilmiyor sîneye ciğere
ne çok severim
el değmemiş yıldızları
hâtem hâtem
elmas elmas
fakat ulu sarraflar çarşısı
bu gece kapalı yoklar
rûhu pas tutmuş bir zaman
murdar mı murdar
tel tel saçlarına ak düşmüş
ey babayiğit ağaçlar
soluksuz karlı dağlar gibiyim
aynada saz benizli bir yüz
kâinat kâinat bana bakıyor
ciğerine yandığım
kimsin sen
bilmiyorum.