Gazel Düştü Şiiri - Halil İbrahim Alboğa

Gazel Düştü!..

Hayat bahar gibiydi, pek çabuk güze düştü;
Ömür bitmez sanırdım, ihtimâl yüze düştü!
Yıllar eksiltmiş beni, her şer biraz azaltmış;
Biz yokuş tırmanırken yol bilen düze düştü.
Bende olur da acep kaldırır mı diyorken,
Güzelliği yüzünde, yar hepten naza düştü.
Onca dost ve ahbabın bönlüğü yetmez gibi,
Yine gönüller almak ne çare bize düştü.
Yalnız geceler kasvet, katran çaldı gözüme!
Ağlamak haram mı da dövünmek dize düştü?
Yandı bağrım hicranın kısılmaz alevinden,
Serinlik dağ başına, ateşler söze düştü!
Uzaklaştı menzilim, vasıl olmak ne mümkün..
Bitmeyen mesafeler.. yorgunluk öze düştü.
Gönül bu, inad edip, pes etmekten utanır..
Bunca aradan sonra, fırlayıp ize düştü.
Merhamet diye diye, yetişti ya bir ara;
Nigarın hışımından mükâfat ceza düştü!
Ne gök ağladı bana, ne de yerler acıdı;
Ruhum hüsran içinde, başıma feza düştü!
Ne günler sulha gelir, ne akşamlar mülâyim;
Nasıl direneceksem, felekle niza düştü..
Ne sılada meskenim, ne gurbette mülteci,
Meskenette meskenet.. şehir ayaza düştü!
Ümit korku arası çalıştım yaşamaya,
Yapayalnız titrerken dilim niyaza düştü!
Kısmî zelzele sanki, yere serdi gövdemi;
Top yekûn çöktü hayat, derin menfeze düştü!
İçimdeki karanlık, gündüzler ve geceler..
Yalnızlık âleminden güneş doğmaza düştü!
Belki yardan yetişir, diyecektim ki medet;
Hâlime aldırmayıp, giden gelmeze düştü.
En şekerinden acı, en balından da zehir..
Sanki yaram saran var, tuttu yarsıza düştü…
Hiç farkına varmadı, her şeyi çaldığının;
Kalbimi hep korurken, nasıl hırsıza düştü?
Nefeslendim ahretlik, nefeslendim çok şükür;
Seherde el açınca, kadere rıza düştü!..