Gazel 'Bana' Şiiri - Nihal Mirdoğan

Cevr ü cefâsın ammâ cân içre can ol gönül
Belâ budur ki,âfet bunca zaman yol bana

Böyle hayret-i gamla,yolları gazel olmuş
Hânda,ışk güneşinden bir şûh safa bul bana

Gözümün penceresi aklımı etti zâil
Gönül! hazan gelmeden bahar ol,derhal bana

Bîmecâl intizârlar, helâk eyledi beni
Küçe küçe gezerken değince bir kol bana

O dem, bin canım fedâ etsem revâ mı söyle
Sermayesi âh olan efgânım, emsâl bana

Gören şâd olmasın ki,gönlümün gafil kuşu
Hevâlarda gezerken, bed hâlim cevval bana

Ki devâsı olmayan derde düştüm,ne ola
Hele şahidim nice sabâlar hemhâl bana

Gülşene açılalım sohbet,suâl diyerek
Gülistanlar içinden, yükledi hayâl bana

Gönüldeki derûnum süzülüp yâre düştü
Arzu hâlim söylesin; müstahak bu hâl bana

Tatlı mı tatlı dili, mestanedir bûseden
Eyvah gönül! Mümkün mü tatmak başka bal bana

Bu âleme o yâr çün, âh demeye gelmişem
Vuslat yarım kalınca, bûselerim lâl bana

Milyon çığlık bulaştı arz-ı hâl kitabıma
Aşikâre takatım,mânâca hazal bana

Bir ağlasam, gözümün yatağındaki debi
Şaşırırken hızını, yetişsin bir sal bana

Sûreti menim çün hoş ziyâmış meğer gönül!
O yâr sanki şevk ile parlayan Zühâl bana

O yâr güneş mi ay mı ırmak mı, çay mı nedür
Hicrânı âfet olur, visâli ikbâl bana...

Ey gönül,kızma bana derûna daldı kalem
Amma gönlüme dil ol,yetiş Gülnihâl bana

küçe; sokak
efgân; ızdırap ile haykırma
hicran; ayrılık
ikbal; baht açıklığı,maksat