Gazel 2 Şiiri - Emrullah Çelik

Ne bir feryâd kaldı dilde, ne bir arz-ı niyâz,
Sükût öğrendi gönlüm, sustu bende ihtiyâz.

Bir defter-i âmâlim vardı rûhumun içinde,
Ne açtım sayfasını, ne diledim i‘tizâz.

Gizli bir terâzîde tartıldı cümle hâlim,
Ne fazlım ağır geldi, ne günâhımda imtiyâz.

Ömrüm dediğin şey, geçip giden bir sezâdır,
Kimi kendinle savaştır, kimi kendinle niyâz.

Ne aşkı ilân ettim, ne hicrânı söyledim,
İkisi de sustu bende, buldu yerinde temâz.

Bir cerh-i sâmitim ben, konuşmaz, sızlamaz,
Zamân dokunur geçer, kalır bende ihtirâz.

Ne mâzîye kapıldım, ne istikbâle kul oldum,
Bir ân-ı idrâk yeter, gerisi hep mecâz.

Emrî, bu hâl sorulmaz ne dosta ne düşmene,
İnsan kendin bilince, biter cümle münâz.