Gaz Lambası ve Fener Şiiri - Mustafa Öncer

Fotoğrafta görünenler;
Biri gaz lambası, diğeri fener.
Biri sabit, diğeri seyyar,
Düğme ile çevrilerek fitili,
Işığına verilirdi ayar.

Zifiri karanlık gecelerde;
Biri aydınlattı odamızı yıllarca,
Diğeri oldu yolumuza ışık.

İğne oyası yapardı, ışığında gelinlik kızlar,
Kanaviçe işlerdi, kızları için anneler...
Dedeler tütün sararken ocak başında,
Eskileri yamardı aydınlığında nineler...

Çocuklar alfabeyi söktü soluk ışığında lambanın;
“Ali topu tut”,
“Oya ip atla”,
“Koş Ali koş”,
Ne güzeldi o günler kim bilir,
Ne kadar da hoş.

Hatırlıyorum da çocukluğumdan,
Uzun kış gecelerinde zaman zaman,
Ablam ve annem ile,
Akşam oturmasına giderdik ananemlere...
Telefon yok, televizyon yok, radyo yok, oyuncak yok, oyun yok.
Uyur kalırdım bir köşede kıvrılarak.
Belli ki kıyamazdı da uyandırmaya,
Taşlı toprak yollarda, bayır bacak,
Köyün üst ucundan alt başına,
Bir elinde fener, taşırdı anacığım beni sırtında...

Hayatımıza ışık olan gaz lambası ve fener,
Zamana yenik düştü her ikisi de,
Sevdiklerimiz gibi, zamanla yitirdiğimiz...

Gün gelir, devran döner,
Soluk kesilir, ömür biter,
Gaz lambası ve fener,
İşte böyle,
Sonsuzluğa kadar,
Bir gün söner...

moncer
17.08.2018