Gaz lambası Şiiri - Orhan Semiz

Parlak ışık devrinden önce ben vardım.
Geceleri duvarları süslerdim.
En şık masalara aydınlatmaya konardım.
Ben bilimin beşiğini aydınlattım.
Sevgi dolu eller tutardı beni.
Bir odadan diğerine aşk ile taşındım.
Muhabbetler çevremi sarardı.
Aşıklar yatarken fitilimi kısardı.
Teneke lambalara gülerdim.
Camlı lambaydı diğer adım.
Rüzgarı görsem titrerdim,korkardım.
Yoksulluk zenginliği doğurmadan kıralar gibi yaşadım.
Sonra bir kenara itiverdi sahiplerim.
Camlarım kırıldı.
Karnım kurudu.
Bazı evlerde nostalji oldum.
Artık hiç sevilerek yanmıyorum.
Yıllarca sevdiğim insanlığa,
Güvenmiyorum,inanmıyorum.
Edipler,hatipler unuttular beni.
Elektrikle dönüyor Dünya’nın dümeni.

29.11.2010