Gaz lambalı evlerden geliyorum

Gaz lambalı evlerden geliyorum...
Biri sofada, diğeri odada;
Duruma razı yüzleri aydınlatıyordu.
Yer sofrasının bezi basmadan,
Akşamları hane halkı,diz kırıp dizilirdi.
Yedi el uzanırdı çekingen,
Kalayı eskimiş bakır lengere.
Mutluluk menzilimi aradığım günlerim.

Gaz lambalı evlerden geliyorum...
Kış sabahlarına kalktığımda,
Kapı aralığından el uzatırdı,
Dışardaki soğuktan kaçan kar taneleri.
Duman tüterdi ince sacdan sobamız;
İçinde, eski lastikler yanardı bazı bazı.
Yoksulluğu, ezikliği soramadım babamdan.
Mutluluk menzilimi aradığım günlerim.

Gazlambalı evlerden geliyorum...
Dutluk içine çocuk oldum.
Salıncak kurup uçtuğum ceviz,
Sütüyle dudağımı yara yapan incir.
Elimi, yüzümü boyayan kara dut.
Oyun oyun zıpladığım ağaç altları.
Siyah beyaza, neyin pozunu vermiştik; o pazar!
Mutluluk menzilimi aradığım günlerim.

Gaz lambalı evlerden geliyorum...
Neye el atsam, uzaklıyordum.
Önce, ablalar gitti; gözyaşlarını anımsıyorum.
Ardından oğlanlar; kendi yollarına.
Bir gecede yağmalandı çocukluğum.
Keser sesleri geliyordu; bir şeyler konuyordu!
Yeni komşular iliştiler, bitişiğe.
Mutluluk menzilimi aradığım günlerim.