Kimyasal bir şeyler gerekli bu sokağın keskin dönüşüne
Bir yığın kaldırım taşı topladım boş odama
Aralarından ot bitiyor şimdi,
Yeter mi oksijen dünyayı kurtarmaya?
Yağmurun kırık bacaklarına biraz su dökmek geliyor içimden
Islanır mı bulut, yürür mü damla yere düşmeden?
Ağzıma vurur soğuk, kanar dudağım her seferinde
Ayıptır oysa kırmızı
Yılın son günlerinde yalın ayak dönülmüyor bu sokak köşesinden
Tüm binalar ihbara hazır bu kentte
Elime yüzüme bulaştırdım inancımı
Başa dönmekte zor geliyor artık
Gözlerini sis öpmüş bir çocuğun uslu duruşundan rampa aşağı,
Öyle sinsi ki bu yer çekimi...
Kayıt Tarihi : 19.12.2011 20:54:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Gibi geldi bendenize...saygılarımla
Eşyanın içinden anlam çıkarma sanatı.
Haksız değil pesimist olmakta şair. Berbat bir dünyada yaşıyoruz. Kendi hayatının karmaşasını tabiri caizse eline yüzüne bulaştırdığı inancını tabiattaki başıbozukluk ve karışıklıkla özdeşleştirmiş. Benzetmeler çok güzel. Çarpıcı ve öz bir şiir. Hatta kendini haklı çıkarıyor ben ne yapayım böyle bir dünyaya gelmek benim suçum mu der gibi.
Bir şiir ancak bu kadar güzel negatif anlamlarla yüklü olabilir.Şairane yeti.
Oysa bir solukluk oksijen bile kaldırım taşlarında ot yeşertirken, bu kadar zor mu temiz hava solumak . Zor demek ki...
Çok güzel ve çok sağlamdı. Kutluyorum.
TÜM YORUMLAR (4)