Garipti Kadının Adı Şiiri - Meral Yağcıoğlu

Sicim gibi yağan yağmurda
Ve sırılsıklam olmuş haline
Hiçbir şeye aldırmadan
Hızlı hızlı yürüyordu
Genç ve yalnız kadın

Arkasına bile bakmadan
Koşar adım ilerliyordu
Belli ki bir şeylerden
Ya da birisinden kaçıyordu

İliklerine kadar ıslanmıştı.
Üşümekten mosmor kesilmişti
Adeta dişleri takırdıyordu
Çaresiz ve yalnız kadın
Savaştan çıkmışçasına perişandı.
Göz pınarları da sanki
Yağmura yardım eder gibi
Sellere karışıyordu.

Neydi o yüreğindeki acı
Kimeydi öfkesi
Niçin böylesine perişandı
Hayata küskünlüğü
Doruktaydı
Etrafta kimsecikler yoktu
Yağmurdan kaçanlar
Sıcacık evlerine çekilmiş
Pencerelerinden romantik
Manzarayı seyrediyor belki de
Sadece sırılsıklam
Islanmış acılı kadın
Yoldan tek tük geçen
Araçların meraklı kornalarına
Aldırmaksızın
Bilinmeyene bilmez şekilde
Koşarcasına ilerliyordu

Yalnız ve perişan kadın
Ne kadar yürüdü bilinmez.
Bir hastanede açtı gözlerini
Uzun saatler sonunda
Kim getirmişti, nasıl gelmişti
Hiçbir şey hatırlamıyordu.
Kafasının içi bomboştu sanki.
Geçmişe dair hatırladığı
Bir kırıntı bile yoktu hafızasında.
Aynaya baktı, tanımadı kendini.
Kimdi bu kadın, adı neydi
Ne geçmişini hatırlıyordu.
Ne de gelecekteki düşlerini
Ne yapmak istiyordu hiç bilmiyordu
Aynadan yansıyan güzel yorgun yüz

Günler sonra yürüyordu yavaş yavaş
Artık onun adı yoktu
İyileşmeye yüz tutmuştu yaraları
Ya yüreğindeki yaralar
Rüyalarında bile kanıyordu
Gidecek bir yeri yoktu
Hiçbir şey hatırlamıyordu ki
Geçmişe dair
Ne adını biliyordu
Ne de evini yada çocuklarını
Sahi bir evi var mıydı
Ya çocukları
Muammaydı hepsi

Aradan günler geçmesine rağmen
Bir Allah’ın kulu aramamıştı
Belki de ortadan kayboluşuna
Kimsecikler üzülmemişti

Hastane personeli
Çok seviyordu zavallı kadını
Ona garip adını taktılar
Sağlığı yavaş yavaş düzelirken
Hemşirelere yardımcı oluyordu
Yatan hastalarla ilgileniyordu da
Kendine bir yardımı dokunmuyordu

Günler günleri kovalıyor
Ve garip habersizce olup bitenden
İnci gibi dişlerini göstererek
Bilinmeyene gülümsüyordu.