Gariplik Şiiri - Ayse Mentes Purcell

Akşam olduğu vakit,
Evlerin ışığı bir bir yanmıyor mu?
Perdeler bir bir örtülmüyor mu karanlığa?
Babalar ellerinde ekmek
Dönmüyorlar mı evlerine?
İşte o vakit kahrolurum ben,
Boğazlar beni katil eller,
Bırakmaz arkamdadır sanki
Caniler…
İşte o vakit kahrolurum ben.
Kurtulmak için canilerden
Sana koşasım gelir,
Caniler dönmemecesine gitmiştir.
Koşarım çıplak ayaklarımla,
Senin oturduğun sokağa,
Senin de ışığın yanmıştır,
Unuturum her şeyi,
Coşar, sevinirim.
Bir kadın senin de perdelerini
Örter karanlığa.
Karışır gözyaşlarım
Yağan kara
Hangi ağaca yaslanacağımı bilemem.
Acılara biraz daha yaklaşırım.