Şöyle baktığımda gördüm, garipti taşı,
Silinmiş üzerinden, okunmuyor ki yaşı,
Yanına konulmamış, ana-baba, gardaşı,
Anladım ki burası; garipler mezarlığı!
Bu dünyada ki gibi, mezarı da yalnızdı,
Uzayda tek başına kalan garip yıldızdı,
Ne güldü bu hayatta, ne sevindi, ne kızdı,
Gönlü çok boldu ama hiç bitmedi darlığı!
Vefatında dediler, kabri nere kazalım?
Mezardan çıkan taşı, kenara mı dizelim?
Başucundaki taşa, gariban mı yazalım?
Bilmem ki bir mezarın, olur mu pazarlığı?
Garibanlık bitmiyor, Dertli bunu anladı,
Neler gördü hayatta, hele neler dinledi,
Uzatmadı yazıyı bu şekilde sonladı,
Fark etmez ki ahrette, insanların varlığı!
ERDEMLİ-07 Haziran 2013-Cuma
Cafer AKSAY
Kayıt Tarihi : 11.7.2015 11:26:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Mezar ziyaretinde, gördüğüm bir mezar bu satırların doğmasına sebep oldu.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!