Garipler Şiiri - Ömer Tural

Garipler

Akşam olur çekilirler köşeye,
Kimsenin derdi sorulmaz kimseye.
Ilık bir rüzgâr eser yüzlerine,
Bağrı yanık, sensiz kalan garipler.

Kalpleri yaralı, dünyaya küskün,
Ağlamamak için zorla güler görünür.
Yaşarken ölü sayılır bu dünyada,
Kaderi kara yazılan garipler.

Kışlada kar yağar, erimez belki,
Ama onların gözyaşı hiç dinmez.
Bir dert kervanıdır sessizce giden,
Mahzun bakışlı, içli olan garipler.

Yüzüne güleni dost sanır hemen,
Dostundan cefa görür, aldanır yine.
"Yâr" diye bağrına basar taşı, dikeni,
Diken arasında çaresiz kalan garipler.

Hayal kurmaya bile hakkı yoktur,
Gurbette geçen günleri sayıp durur.
Sıra dağlar misali gözyaşı döker,
Gözyaşları bir umman olan garipler.

Söyleyecek çok söz vardır, söylenemez,
Âlem güler oynar, onlar asla gülmez.
Çaresiz dertleri yazmakla bitmez,
Kalemi kırık, sessizce susan garipler.

Aslan eli bağlı, çakal boğuyor,
Aslan yatağında çakallar yatıyor.
Şahinler, serçelere yem oluyor,
Bu zulme isyanı içinde olan garipler.

(Isparta, 1977)

Garipler, akşam olur çekilirler köşeye,
derdi sorulmaz, kim kime.
Sıcak ılık rüzgâr eser yüzüne,
bağrı yanık olan garipler.

Kalpleri yaralı, dünyaya küsmüş,
ağlamamak için hep zorla gülmüş.
Yaşarken hayatta çoktan ölmüş,
kaderleri kötü olan garipler.

Dert kervanı olur, gözyaşları dinmez,
kışlalarda kar yağar, bir türlü erimez.
Yüzüne güleni dost sanıp,
dosttan cefa çekip aldanıp,
yar deyip bağrına taşları basıp,
dikenler arasında kalan garipler.

Hayal kurmaya hakkı olmayıp,
gurbette geçecek günleri sayıp,
sıra dağlar gibi gözyaşı akıp,
gözyaşları derya olan garipler.

Söyleyecek söz çok, ama söylenmez,
âlem güler oynar, garipler gülmez.
Çaresiz dertleri yazmakla bitmez,
kalemleri kırık, susan garipler.

Aslan eli bağlı, çakal boğuyor,
aslan yatağında çakal yatıyor,
şahin serçelere pay oluyor…
Bu hallere dertli olan garipler.