Garipçe Şiiri - Ercan Keskin

Sanki içinden gelen bir ses uyarıyor;
Günün şir'ini yazmadığını söylüyor.
İşte sana anahtar cümle ve kafiye:
"Düş kurmak demek umut etmek " diyor.

Hayallerinle yalnız kaldın şu dünyada;
Kimse inanmaz hayatını anlatsanda ,
Herkes boşuna yaşadın sanır sonunda ,
Ne çare ki her şeye karşın devran dönüyor.

Yalnız kalmak var hayatta biçare, hüzünlü ;
Bir dost bulamazsan somurtma sakın yüzünü,
Her an biri çıkar kaybetme hayal gücünü,
Şans bu bazen sevsen de o seni hiç sevmiyor.

Çekinme pür melalini anlat son aşkına;
Her şey varırmış diyorsan olacağına ?
İnanıyorsan elbet seni bulacağına ?
Eninde sonunda yazılan seni buluyor.

Elin kolun bağlı beklemek doğru değil ;
Niyetini öğrenmek en gerçekçi meyil,
Olur veya olmaz ne düşündüğünü bil,
Garipçe durum yok zaten seni tanıyor.

En güzel karar şairce düşünüp verilir
Satır aralarında hatırına gelir,
Mantıklı düşünce evrildikçe evrilir,
Akıl duygu bir arada gerçek oluyor.

Yalnızlık ki insanı boşluğa iterse;
Soğururken sonsuz bir yokuğa çekerse,
Naparsan yap içindeki hiçlik bitmezse,
Yıldız ölümü gibi içine çöktürüyor.

İnsan çözüldükçe umudunu yitirmez.
Yaşamın sorunları hep vardır hiç bitmez;
İçinde insan unsuru varsa ,bilinmez:
İçinden daha çıkılmaz bir hal alıyor.

Bitimsiz şiir gibi uzun ve destansı;
hayat yaşayabilmek ne kadar olası?
Değilse dinginlik içinde şaşılası,
Pür neşe, sağlık ,esenlik nasıl kalıyor?

Hangi koşullar, daima bizlerle beraber;
Zorunluluk , olarak birbirlerini izler?
Sorunun muhatabı ki sorunlu kişiler ,
Sonrasındaysa ; bütün insanlık oluyor.