Garip Pencerem Şiiri - İbrahim Yılmaz

Loş penceremden bakınca yalnızlığımın resmine
Yıldızlardan kar yağıyor sanki yorgun geceme
Gece ağlıyor yorgun kalbimi sızlatarak
Gemli atlar geçiyor şehrin caddelerinden
Rahvan at yürüyüşüyle uyanıyorum rüyamdan
Sen mahzun bir çocuk gibi bakarsın uzaklardan
Hal bu ki ben senin aşkınla gül'zarım
Ben senin sevdanla mesut ve bahtiyarım
Beni yalnız sanıyorlar seni hesaba katmadan
Kim nereden bilecek benim garip halimi
Senin gözünden kalbimin derinliklerine bakmadan.

Gecenin zulmetini yakıyor yeşil gözlerin
Korkularımı unuturum senin gözlerine bakınca
Özlediğim zamanlar hayalinle konuşuyorum usulca
Garip penceremde mazimin meçhul acıları ağlıyor
Yalnız gecemde aşkın kalbimi dağlıyor
Unutmak istedikçe acılar büyür kalbimde
İnsan sevdiğinin adını silemez içinden
Adı çığ gibi aklında büyür her özlediğinde.

Garip penceremden bakınca mavi ufuklara
Sevdiğimin hayalinin resmini görüyorum ida'da
Kolay değildir yılların özlemini içinde damıtmak
Kolay değildir yıllanmış bir sevda için ağlamak
Şehrin hisleri içindeki duygulara sağır kesilince
Çaresiz kalıp hüzünlenirsin bir kenarda sessizce
İçin yanar o sevgilinin gözleri aklına geldikçe.

Bülbül gülü bekler aşka mahkum sevda bahçesinde
Ben yıllar yılı o yari beklerim gönül penceremde
Vuslat bir şölendir aşka hasret seven yanık kalplerde
Hicran yarasına takatim yok derman kalmadı bende.

Yalın bir bakıştır aşk
Uzakları yakın eden penceremde
Sen yeter ki uzat ellerini
Ben ellerini tutmak için uçmaya hazırım
Seni özlediğim hüzün gecemde.