Dicle Fakültesi
Derman arayan hastalarla dolu
Her fakülte gibi
Bağrı yaralıdır derman bulamadığında
Kanar durur içi, sargılar çaresiz kalır
Kaç seven bıraktı sevgiliyi emanet
sendeki ben,
bir hüzün hikayesi
anlatmaya bazen degmediğini düşündüğüm
bazende uğruna canımı verebileçek
karmaşıklar bütünü
Sen giderken
Şehir bana yabancılaşıyordu
Oysaki bütün köşelerinde oyun oynamıştım
Gül sokağında atmıştım ilk kahkahayı
Hayat yolunda bırakmıştım pabucumu
Yaşam mahallesinde sevincim vardı
Gözlerime bakınca yüreğin kavruldu mu?
Dik duruşumun arkasındaki perişanlığı
Gördün mü?
Peki, şimdi yaptıklarından pişman mısın?
Susuyorsun, oysaki konuşmanı isterdim
Konuş ki yüzüne haykırabileyim nefretimi
Kader yolundayım
Gözlerim kapalı, ayaklarım yalın yürüyorum
Uzat elini tut elimden, al götür
İster uzağa istersen yakına
Ama bana sevgiden bahset
Sevme sende yalan de
sevmelere geç mi kaldım
neden bu mahşer yeri
ben ise daha yeni öğrenmiştim savaşmayı
kalkanlarımı yeni almıştım elime
bu bedenimle, ruhumla savaşmaya gelmiştim
biliyorum yenilecektim
Bütün günahlarımın vebaliydin
Bilmedin
Yüreğimdeki yükü anlatamadım
Yüreğindeki yük varken
Sevip sevmemelerinin arasında gidip geldim
Yapraklarını tek tek kopardım
Şimdi gidecek misin? .
Sonbahar bulutları gibi ağlasam
Gitmemezlik yapamaz mısın?
Saçlarımı rüzgar gibi tarayıp
Yanağıma usulca öpücük kondurmaz mısın?
Sensiz bir ömür düşünemem diyemez misin?
Sen gideli kaç gün etti?
Sen cevaplayamazsın bu soruyu.
Ben diyeyim en iyisi
Belki parmaklarınla saya bilirsin geçen günleri
Ama ben sayamam
yüreğim uçsuz bucaksız
gel al senin olsun bu çöl
ister serap gör ister gerçek
beni olduğum gibi al
hiç değiştirmeden
bütün zerresiyle olduğu gibi al
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!