Garip köylüm Şiiri - İbrahim Özdemir 2

GARİP KÖYLÜM

Dağdan taştan kaldırırlar harmanı,
Bilmezler emeğe saygısızları, hazıra dalanı,
Has undan başka çörek yer şehir oğlanı,
Garip köylüme yinede kurarlar kapanı,

Eller nasırlaşmış, yüzler yaşlanmış,
Durmadan gece gündüz daima çalış,
Sömürgenler kıymet bilmez buna alış,
Köylümü ezene de elinle gösterir barış.

Ekersin yurdun dört bir yanını yemyeşil
Senin yaptıklarına yüce yaradan kefil,
Köylümün efendiliğini aldılar görmeye atan diril,
Garip köylüm zaman aşımında hep ten sefil.

Gün batımına dek koşarlar da dörtnala,
Kirpiklerinden yaşlar boşalırken derler sus ula,
Bir rüya gibi erir her gelen ufukla,
Köylüm gün aşımında kanı yoğrularak derler tepele,

Sulanırken topraklar sicim gibi terle adım adım..
Gün güne derinleşir alnındaki çizgiler salkım salkım..
Göz uçları hep kan ağlıyor varmıki diye yarınım,
Garip köylüme yine deniyor bu sana müstattır canım.

Her gelen topluyor bir buket çiçek,
Yarının da oluyor hemen oluyor hemen boş emek,
Hemen doğup batan sızıntılı güneşli yemek,
Köylümün avuçlarında soluyor yaseminli çelenk,

Hep yıldızsız gece, kimsesiz yine bahtsız,
Gönüllere dikilen hemen abide yine olumsuz,
Ümit, hemen sevgi derlerken bu defa eşsiz,
Köylüm ilah olanlarda yine kaldı sevgisiz.

Kendi topraklarında sürünüyor, yaradanın fakir kulları,
Tecellimiz budur çare gurbetin sessiz çölleri,
Açlığa ecel olmasa çoktan, silerdim gurbet elleri,
Garip köylümü yıldırmış artık yönetim şerefsizleri,

Alaca karanlıkta derdinle gider yaylaya,
Derdine dert katar düşer belaya,
Ne yaparsa yapsın hiç emeği düşmez koskolaya,
Köylümün el sırtındadır düşürmezler sefaya,

Cihana sığmayan devleti yöneten,
Ne yapsın köylüm hep devlerle güreşen,
Dağlar sırtına yıkılsa da, deryalar coşturan,
Köylüme yine çıkar öz memleketinden kovduran

(DEMYANLİ) İBRAHİM ÖZDEMİR