Garip Köse Şiiri - Bekir Sami Ünsal

GARİP KÖSE

Alnından sımsıcak ter, damlardı hece hece
İhtiyacını sorsan, susardı gündüz- gece
Yaptığı bazlamayı ve bir stil yoğurdu
Pazarda satmak için yürürdü acelece

Bugüne dek yoklukla, yürüdü hep kol kola
Sabahın altısında, kendini vurdu yola
Ne korktu karanlıktan nede şer bir canlıdan
Onuruyla çalıştı, vermeden asla mola

Güneş yaktı tenini, nasırlı; ayağı, eli
Kuş tüyü yatakları, bilmedi asla teni
Kimseler göremezdi, gözünden akan seli
Bazen coşkun sel oldu, görenler sandı deli.

Hep sözünün eriydi, yalanı konuşmazdı
Tok sözlüydü daima, namerde yanaşmazdı
Zalimden nefret eder, mazlumları severdi
Her haliyle daima, bence bir destan yazdı

Riyaya hiç kaçmadan, yaşardı inancını
Rezilce bir yaşamın, tatmadı utancını
Bir gün geldi kaybettik, fakat tesellim o ki;
Haksöyler’im yaşadım, tanıma kıvancını