Garip İnsan Şiiri - Ahmet Ulukaya

Ey çocuğum, sevgiler yalan, dostluklar yalan
Hayal ve oyunla, bir zaman da sen oyalan

Yıllar ilerledikçe, maske düşer yüzlerden
Gönül kederle dolar, sevgi gider gözlerden

Ne umdukların olur, ne vefayı bulursun
Bu çileli hayatta, yandıkça durulursun

Hüzünlü bir hatıra kalır, sevdiklerinden
Peşinde gece gündüz, şevkle döndüklerinden

Ne geçen gün gelir, ne o heyecan bulunur
Ne sevgisiz yaşanır, ne sevgiye dolunur

Kaderin hükmü, nice ateşleri söndürür
Seni ezik yaşatır, ötekini güldürür

Bir gün ayrılır yollar, eş, dost ve arkadaştan
Sen de yorgun çıkarsın, bu çileli savaştan

Yıkılır içindeki o muhteşem saraylar
Yıpratır seni, nefse ağır gelen olaylar

İnsanlar yalnız doğar, garip ve mahzun ölür
İnsan bu hakikati, son baharında görür

Yılların yorgunluğu, gözlerinden okunur
Yalnızlık düşüncesi, can evine dokunur

Kaderin kıskacında, yaşarken de ölünür
Yıllar geçtikçe, insan, yalnızlığa gömülür

Sızlanmak ve yanmakla, ne dert biter ne acı
Allah' a dönmektir, bu yalnızlığın ilacı

Huzur arayan gönül, Hak' la sükûnet bulur,
O'nunla ağrı diner, acılar unutulur

Yaşamaktan gayemiz, Yaratan' ı bilmektir
İnsan gibi yaşayıp, insan gibi ölmektir