Garip Çocuk Şiiri - Yusuf Emre Anılgan

Duymadım,geleli yarım saat olmuş,
Çok yorulmuş,geldiği uzun yolmuş.

Bütün elbisesi,
Dizi paramparça bir pantolon,
Kemikleri dahi örtemeyen
Bir gömlek
Ve hangi çöplükte bulduysa
Apayrı bir havayla
Giydiği
Sözüm ona şapka.

Yüzünde sürekli bir gülümseme,
Biraz utanma belirtisi,
Biraz acı ifadesi,
Biraz sigara isi,
Biraz da kızgınlık
Hayatın geçici sahibi
Bizlere.
Öyle bir kızgınlık ki,
Sanki bağırıyor yüzündeki
Birkaç çizgi
Ve kolundaki falçata izi,
Bre benim bu hayatın efendisi.

Ama yinede utanıyor hayattan.
Birkaç lokma bir şeyler yedi alelacele,
Biraz daha savaştı sonra köşesiyle,
Nihayetinde,
Kabul etti yenilgiyi,
Ayağa kalktı,
-amca ben gideyim”
dedi.
Kal desem de kalmayacağını biliyordum,
Bende kabul ettim savaşın sonucunu,
Zor bela diyebildim.
-madem geldi vakit,
hadi git.

Şöyle bir baktım çocuğun arkasından,
Sanki bitler düşüyordu yakasından,
Döndüm köşeme,
-işte bizim eserimiz,
-biz karnını doyurduk,ne bu işte kusurumuz.
-rızkı yaradan verir,onun ihtiyacı var sevgiye,
sahip olamadık…bu çocuk aynı Türkiye