Hakikat gibi...
Vakit tamamdı; benimle çıktık yola. Kim ne diyebilir? Ben aşktan daima kaçsamda, şems vakti kuşatır çevremizi. Ansızın karşımızda ve baktılar, gördüler; biz, hepimiz aşkın oğlunun soyundanız. Ve felekler, yükseklerden, bizi seyreden gözler gün doğmadan. Yokta yok muydum? Akşamının grisinde ve sadece gün batarken an gelır rayihasıyla coşardı şükürün kalbinde. Gönül gönülde olmayanı yakar varolmak anı geldiyse. Tek tek yıkılınca gökyüzü, damla damlayla buluşunca gölgeleri yavaş yavaş fırlattım sonsuzluğu. Güneşi rehber ettiğimde gece tüm yüreğime çökerken, beni son anda kaçırdım benimden. Ve sonra savruluyordu hasretlik gece yarısı. Işıktı her yer, kimse bilemez dürülen gökyüzünün halindeki mesafeyi. Yol yoktu değdim yıldızlarda, benimle tüm bulutlar dağıldıkça görevimi bitirmek için arıyorum garipler mezarlığındakilerinin miracını. Hem derin ve korkunç bir uçurum, hem de sağanağı andıran bir yağmuru çağrıştırır dualar burada. Akşam karanlığında serbest bırakılan ruhlar yükselir. Kendi kendimizi tanıyamaz olduk, varlığın hakikati neydi? Sadece akşamları rüyalarımıza girenler ilham vermiyor. Ansızın gelen sarsıcı keşif halleri,ruhların asıl yurduna duyduğum hasretti. Ellerimiz bile bize aıt değildi, sağduyu ve yücelik demekti kavuşanlar. İnsan bedenini temsil etmeyen tutkunun hali, ruh özüne kavuşana kadar felekte güneş,ay ve yıldızlar arasındaki tabutumuz mu?
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta