Esrâr-ı ezelden lisân-ı aşk...
Bizden de selam olsun, birçok anı kelimelere döküşünde insanın içine dokunan bir şey var şems vakti gecenin çobanları. Bir var bir yok olan insanda, sürgün yüreğimde çocuksu bir ruhum var. Gecenin gündüzün dışındaki hayatın içinde insan olabilmek sustuğumuz kadarda sen gündün. Yarin dudağındaki gül'den bir diken kopması gibi doyuyorum yokluğuna. Güneş doğunca yıldızların ışığı yok olur ya gönlüm o vakte pervane kesilir. Ve biraz daha derinleşecek özgürlük. Dedim ya, aşk demişken sevgi yeşerdi susuz. Tam kapıdan çıkarken elimi tut bismi huyla gönül darlığımı al ah etsin yüreğim. Akıllı deliler arasında aşık değilim ben. Hangi su lal kesildi ateşime? Bazı sırlar hiç açığa çıkmaz, derler. Onlar öyle bir ders verirler ki ağızlar açık kalır. Ama her şeye rağmen gecelerde çıkarsız sevgi insanlarını bir arada tutan o dipdiri maya aşk. İnsanca yaşamakta hayat var, tadının başka hiçbir şeyde olmadığını hissettirir dualar sizi izlemeleri. Zaman neydi ki derler toprağın insanları, eskimeyen varoluşları derin öyküler taşır. İnsan özü kadar da acı var elbette, beslendiklerinin dili doğanın varoluşunda süren herşey aşka yolculuk. Zamanı ardında bırakanlar sevgi ötesinde bir yerde bir nokta olarak kayboluyordu yürekten. Anlıyoruz dalları kırıldıkça kırılıyor,kesiliyor nefes, yüzünü gösteren hüzün. Mesele, hayatın tam ortasından sevgiler sunamadan, çok olmadan yok olmak.
Fikir terazisi...
Tamamını Oku
