Garip Çoban Şiiri - Hasan Özçelik 2

Komşusu dağ hayvanları,
Bilmez, duymaz fermanları,
Yün eğirir kirmanları,
Dağlarda bir garip çoban.

Gün dolanır akşam olur,
Ay dolanır bir ay olur,
Bayram gelse bir yıl olur,
Takvimi garip çobanın.

Koyunlara çalar kaval,
Hatırlarım hayal meyal,
Gerçek hayat, değil hayal,
Günlüğü garip çobanın.

Yurt sınırı dağdan dağa,
Avrat yok ki koyun sağa,
Bıçak geçmiyor ki yoğa,
Hırkasız garip çobanın.

İbibikler öttüğünde,
Sütler kaymak tuttuğunda,
Sürüyü tok ettiğinde,
Keyfi keyf garip çobanın.

Boşa gitti tüm çabası,
Kıl çadır garip obası,
Gülmedi oldum olası,
Kaderi garip çobanın.

Bir kuyruklu yıldız uçtu,
Hayalleri suya düştü,
Deli poyraz yıktı geçti,
Yurdunu garip çobanın.

Hayvan, dağ, taştır sırdaşı,
Her gün arar bulgur aşı,
Yıldırımla beş kardaşı,
Ölmüştü garip çobanın.

Kurtlar dadandı sürüye,
Hayvan mı kaldı geriye,
Döndü siması sarıya,
Albeniz garip çobanın.

Der ki; böyle bizim kader,
Toroslarda davar güder.
Üzülme sen, etme keder,
Haline garip çobanın.

Elinde bir sefer tası,
Başında bir yırtık fesi,
Ölmüş, kim tutacak yası,
Mezarsız garip çobanın.

Hepimiz bir çobanız biz,
Kendinize anlayın siz,
Bıçaktan keskince bir söz;
Anlayın garip çobanı.