Garip Bosnam; Şiiri - Veysel Narman

Ateşten bir çember misali yanıyor garip bosnam,
Yandik'ça gözüm yaşla doluyor garip bosnam.

Yarab! hikmetin ne niçin şu bosna ağlar?
Hani osmanlı nerde; hani medenii çağlar?

Ah bosnam yanan sen deyil, yanan bu yüreğim,
Öyle bir haldeyim'ki tutmuyor bu bileğim.

Arş titremek'te melekler bedduada,
Yetişecek mutlaka inandığım bari hüda.

Aç ellerini şimdi aç bosnalı bacım,
Dua ediyor dinle kabede benim hacım.

Hikmeti bu hüdanın, çileniz bu dünya'da
Komayacak mutlaka seni rahmetten cüda.

Ah bosnam! yanan sen deyil yanan benim şu bağrım,
Bütün dünya duysun bütün cihana çağrım.

Amerika,İngiltere,Fransa,Almanya,
Bu'mu medeniyetiniz,bu'mu kurduğunuz dün'ya?

Sizi şu bosnalı'nın akan kanı boğacak,
Sizi ölen bebenin küçük canı boğacak.

Üzülme osmanlının pek yadigar torunu,
Bu senin deyil,insafsızlık insanlığın sorunu.

Yeter artık ilahi,yeter şanlı sultanım,
Koma şu zalimler'de bir damla helal kanım.

Kalk; bosnalı kardeşim! kalk; artık sıra sende,
Ser sırp zalimini yere, oynadıkları rink'te.

Serki! durdurulsun, akınları kafirin,
Belki ruhu şad olur bosnalı şehit erin.

Unutma! Allah inancındır,senin onlardan farkın;
Ey bosnalım kalk yürü! özgürlüğün çok yakın.