Garip Bir Hikaye Şiiri - Baran Özgüven

İç sesimle konuşuyordum.Sevdiğim insanları başkalarıyla görünce kıskanıyordum. En çok da sevdiğim kızı kıskanıyordum. Elin tekine gitme elim boşta kalır desem bile çare yoktu. Bu yüzyıllardır böyleydi belki...
Bu sevdam bir ataçla tutunuyordu birbirine tam düştü düşecek yani. Kafamda senle birlikte zelzeleler oluyor,binalar üstümüze cökuyordu. Binalar üstüne çökse kiskaniyorum ben seni. İnsan en sevdiğini böyle kıskanır mı hep. Artık üstüne düşecek tek şey binalar.Ben bile senin üstüne çökemem sevgilim.Artık ben bile sevgiden yoksunum
Rabbim bana güzel bir kısmet gelecektir umuyorum. Zamanını söyle de çekidüzen vereyim kendime.
Suskun kuzular dağlarla bakışıyor, ben seninle barışamıyorum...
Kıskanıkyorum çünkü aşkın lugatı bu öyle hissediyorum..
Sesini severim, denizin sesini de severim. Gözlerini de her yerini severim. Senin en kötü halini bile.
Allah bu yaşta basladıysak daha çok insan çıkacak karşıma. Çıktı da ben istemedim aslında.Seni üzerim diye istemedim. Kalbimin mühürünu sana açtım ben!
Ne bileyim toparlarım zannettim zannetmemde kaldı.Kalbimdeki kırık senle kapanır sandım,sen daha fazla kırdin. Oysa ki olsun kalp kırmaktan iyidir diyen sendin!
Sen hiç kırık bir kadehten şarap içmeye çalıştın mı? Yapamazsın
Kadehte kalp gibiymiş kırılınca içi tam olarak dolmaz imiş.
İç çektim,Seni çektim,çileler çektim sonra soludum dışarıya seni de nefesimi de...(hala koskoca bir çilenin içindeyim ondan onu soluyamadım disari)
Bu sayfaya da son nefesimi verdim.
Senden ve herkesten kalacak sadece kalp kırıkları olacak bunu unutma