Garip Bir Çocukluktu Benimkisi

Bisikletim mi ayağım kadar küçük
ayağım mı bisikletim kadar büyük diye geçen
garip bir çocukluktu benimkisi.
Toplar olduğu yerde yuvarlanırdı
ve sadece oyuncak askerler konuşurdu.
Süpermenin olmadığını bilirdim
ama yine de noel babanın olmadığı haberini aldığım gün ağladım.
Hayal kurardım;
mesela uçan arabam olsaydı,
tellere takılmayan uçurtmam,
ya da yanımda olabilseydi babam.
Garip bir çocukluktu benimkisi,
ağlamaya da, ağlatmaya da doyamadığım,
dayak arsızı, yürek hırsızı bir çocukluk.
O fotoğraflara bakıyorum da,
sonra aynaya bakıyorum,
kaşla göz arasında elimden sıyrılıp
arkasına bakmadan kaçıyor çocukluğum,
koştukça koşuyorum,
bir yakalarım diye hayal kuruyorum
bir de annem yanımda olsaydı diye.
Uyanıyorum,
farkediyorum da artık hayalin bile hayalini kuruyorum.
Garip bir çocukluk benimkisi,
Bu yaşta bile neler düşünüp duruyorum.