Garip Annem Şiiri - Remziye Sıdal

Garip Annem

Küçücük yaşta besleme vermişler
Kınalı kuzu gibi kurban etmişler
Kırmışlar kolunu, kanadını atmışlar
Büyük şehre karın tokluğuna yollamışlar

Her gün ağlar gözyaşı dökermiş
Benim canım, garip annem

“Ben yavan ekmekle de doyardım
İnek sağar tarlada çalışırdım
Ah zalim anam bana nasıl kıydın
Kardeşlerimden, köyümden nasıl ayırdın”

Her gün ağlar gözyaşı dökermiş
Benim canım, garip annem

Küçücük kalbi hergün ağlarmış
Bu kaderini bir türlü kavrayamamış
Kınalı kuzu gibi, kolu kanadı kırılmış
Gözlerinde yaşlar ırmaklara karışmış

Her gün ağlar gözyaşı dökermiş
Benim canım, garip annem

Her Allah’ın günü bekler, hasretle yanarmış
Geçmeyen soğuk günler ardarda sıralanmış
“Ah zalim anam bana nasıl kıydın
Kardeşlerimden, köyümden nasıl ayırdın”

Her gün ağlar gözyaşı dökermiş
Benim canım, garip annem

Onun da bir kısmeti çıkmış evlenmiş
Köye gelin olmuş, köylüler toplanmış
Demişler Hu Hu komşular! Şehirden bir gelin gelmiş
Güzelliğine bir bakan bir daha bakmış

Her gün ağlar gözyaşı dökermiş
Benim canım, garip annem

Halbuki o yaralı bir ceylanmış
Analığı bakmış onun hakkını ödeyemem derdi,
Kadifeden elbise sırtına, koluna ise gümüş takmış
Köylüler çeyizlerine hayran hayran bakmış

Her gün ağlar gözyaşı dökermiş
Benim canım, garip annem

Köylüler çok sevmişler bağırlarına basmışlar
O günden sonra ona “Şehirli Gelin” demişler
Zaman geçmiş o da bir gün anne olmuş
Kaderiyle yaşamasını öğrenmiş, annesini affetmiş

Benim annem, canım annem
Benim garip, garip annem

REMZİYE SIDAL