Garip Anam Şiiri - Abdurrahman Yıldız

Hanım bile az geldi, sana hâtun derlerdi
Aza kanaat edip, daim şükür ederdi
Eşi benzeri yoktu, bu dünya aleminde
Kime değer verdimse, o hepsinin fevkinde

Şevkat ve merhameti, okyanusa sığmazdı
Kendi halinde idi, gıybette bulunmazdı
Kırık dökük eşyayla, yaşamı sürdürürdü
Babama saygılıydı onu zora sokmazdı

Okur yazar değildi, herşeyide bilirdi
Yoksulları severdi, dertlerini dinlerdi
Kendi imkanlarıyla, onlara el uzatıp
Karınca kadarınca, yardımını ederdi

Nasırlı ayaklara, kremini sürerdi
Çatlayan topukların, acısını çekerdi
Bazen durgun bir halde, dalarak gidiyordu
Bilmedim garip anam, nereye gidiyordu?

Ah şimdi sağ olsaydın, başımı okşasaydın
Ellerine yapışıp, gönlünde taht kursaydım
Dizlerinin üstüne başımı koyuverip
Nasırlı ellerinde, sonsuzda uyunaydım