Garip Şiiri - Kemal Müftüoğlu

Bir tatil yolculuğu öncesiydi.
Bakamadıkları için bir komşum
Sahiplenmem için teklifte bulunmuştu bana.
Öyle masum ve ürkek bakıyordu ki
Gönlüm elvermedi gitmesine bir başkasına.
Tereddütsüz sahiplenip garip adını takmıştım ona.
Çok güzeldi garibim çok da sevimli.
Kıvrık gagası sapsarı tüyleri kızıl boynuyla
Tam bir dost olmuştuk kısa zamanda.
Aceleyle ihtiyaçlarını tamamlayıp
Kafesinde eksik olan her şeyi alıp
Uzunca bir seyahate çıkmıştık birlikte.
Biliyordum sıcağı çok sevdiğini elbette.
Bunu da düşünerek götürmüştüm Ardeşen'e.
Neredeyse iki ay çok güzel geçti birlikte.
Erkenden uyuyup erken uyanıyorduk.
Kara denizi birlikte seyrediyor
Kahvaltıyı birlikte yapıyorduk.
Arada bir koluma ve başıma konduğu oluyordu
Dokunmak istesem uçup kayboluyordu.
Karadeniz bu,bazen sıcak bazen soğuk erkencidir.
Bazen Sibirya havası kış bazen lodos yaz sevincidir.
Neredeyse her gün evin içinde uçuyordu.
Hava soğudukça güneş gören odada uyuyordu.
Anlıyordum ki en çok da sıcağı seviyordu.
Isı düşünce kafesi en sıcak odaya koydum
Bir süreliğine ancak bu çözümü buldum.
Soğuklar arttıkça tünemesi daha da artmıştı
Uçmayı seven eski hali hiç kalmamıştı.
Üşümesin diye yaz günü soba yakıyordum
Hastalanmasın diye gözüm gibi bakıyordum.
O gün suyunu içmiş yemini yemiş
Uyumak için kafesine girmişti.
O akşam günün yorgunluğuyla erkenden uyumuştum.
Sabah uyandığımda hayli sessizdi oda.
Oysa her gürültü duyduğunda
Alışmıştım anında ötüşüp durmasına.
Kafese yaklaştığımda kötü bir sürpriz yapmıştı bana.
Meğer kaderi ta İzmir'den Ardeşen'e gelmekmiş
Ve ne yazık ki orada son nefesini vermekmiş.
Minicik bedeniyle kendi yuvasında cansız yatıyordu
Ansızın bu dostluğun bitişi yüreğimi kanatıyordu.