Garip Şiiri - Uğur Musab Şahin

Çayı şekersiz içerdi, içkiyi susuz.
Sigarası filtresiz, geceleri uykusuz.
Ya az konuşur, ya hiç konuşmazdı,
Kimi der “ukala”, kimi “cambazdı”

Geçmişini bilmezdik, aslen nereli
Kimi “Edirne” derdi, kimi Tunceli
Adına “Garip” derdi, köyün ahalisi
Yaşlıların velisiydi, gençlerin delisi.

Her gün, otuz beş bardak çay içerdi.
Kahvaltıda bir ekmek, on zeytin yerdi.
Uyuz bir köpeği vardı, onun tek dostu.
Onu terk eden eşinin, adını koymuştu.

Dost mu düşman mı, köpekte bilmezdi.
Bazen döver, bazen ekmekte vermezdi.
Ondan korkusuna köpek, gece uyurdu.
Bir gün havladı diye, köpeğini vurdu.

O gün bu gün, aksayarak yürür zavallı.
Aynı günün emaresi, daha uslu yaralı.
Sahibini görmesin, kaçacak delik arar.
Sanki sahibi değil, ona düşmanlığı var.

Kasaptan, her akşam kemik alırmış
Evde yaşlı mı yaşlı, kedisi varmış.
Ölen anasının, adını koymuş kediye.
Daha yavruyken, anasından hediye.

Ev tek oda, toprak kerpiç, üstü çatısız.
Sohbette, gece misafir olurdu yatısız.
Teneke bir soba vardı, üstünde demlik
Tez yanar geç soğurdu, muhabbetlik.

Nereden bilecekti, sobadan ev yakacak
Kedisi, köpeği de kendisiyle yanacak.
Garipten bana kalan, bir akşam sohbeti.
Engin bilgisi, o en samimi muhabbeti.
2018