Garip Şiiri - Cahit Pehlivan

Attığım her adımım, inim inim inliyor.
Gülümsediğim her insan bana düşman oluyor.
Sevdiğim her sevgili, bana kin bağlıyor.
Garip isem söyleyin, bana kim ağlıyor?

Sefiri oldum, düşünce yollara,
Garibim diyerek yalvarmam Tanrı’ya,
Felek gelsin intikamını almaya,
Garip isem yeter, bir nefeslik yaşam bana,

Gariplik dediğin çilekeşlik mi?
Yoksa ömrü meyhanede geçen bir serseri mi?
Garip isem de veremem vebali mi?
Çünkü, garibim diyerek çektim çilemi.

Aşık isem, sevmeye sevgim yeter,
El atlı ise de; garibim yaya gider.
Yanına ne dost, ne arkadaş ister,
Garip isem, koklamaya solmuş bir gül de yeter.

Garip olduğum için bunlar söyleyeceğim son sözler,
Garibim diyerek artık, kendimi etmeyeceğim heder,
Bütün kainat bilir ki; benim gibi yaşayan,
Gariplerin çilesi, ancak ölünce biter.

Cahit’im, bilirim garip gelmişsin garip gideceksin,
Herkes neşeli olsada, sen hep dert çekersin,
Bu güzel Dünya’yı kendine zehir edersin,
Yeter artık, garipliğimin sonu olsun, diyemezsin.

Cahit’im, garip geldiğin bu devranda,
Dertlerinin hepsi seninle yok ola,
Unutma ki; garibim derse bir karış bezle,
Bir avuç toprakta yeter PEHLİVAN’a

MERZİFON