Garip Şiiri - Davut Efe Yılmaz

Sonra sıvazlayacak birini buluruz elbet sırtımızı, belki bir ağaca yaslarız ümitlerimizi, belkide arada bir bize gösterir bahar yüzünü.. Belki de hep böyle köhne geçer garip hayatımız oradan oraya savruluşlar hep kaybetmeler gözyaşları anlamsız sevişmeler bi o kadar anlamsız gülüşler.. Yol kenarında yürüsek mi yine yağmur tekerleklerle buluşup yüzümüze değse rüzgarla buz gibi çarpsa damlacıklar göz bebeklerimize değin anlatsa hayatın basitçe acımasızlığını..