Garip Şiiri - Fitnat Şahan

doğru kelimeleri bulamamak..doğru yerden başlayamamak...zihin öyle tıka basa dolu ki,seçemiyorum olması gereken asıl kelimeleri..
hep yanlış yerden başlıyorum hayata..hep biraz eksik başlamak zorunda kalıyorum,yeni sandığım bir güne..
ve gün tamamlanamadan..devrediyor kendini..yeni bir tarihe...
bugün şu.. yarın başka bir gün olacak diyemiyorum..
çünkü her gün aynı günün devamı..oluyor..
yürüdüğüm sokaklar aynı yere çıkıyor hep..
adımlarım hızlandıkça,yavaşlıyor yüreğimde kalp çarpıntılarım..
ben hayata sarılmak isterken..daha...daha...
bende sizlerden biriyim dercesine baktıkça gülümseyerek insanların yüzüne..
tarifi tanımsız bakışlar fırlatılıyor ciğerlerime..
akan her nefret karışıyor kanıma..oluyor sana bir düşman daha..
hiçbir zaman yaranamıyorum..
şu sokak kedisi bile benden daha fazla hürmet görüyor..
ne de olsa özgür ya..o..
hayatından başka hiç kimse sorumlu değil..o bilinçli varlık..
onun kadar bile olamıyorum..
onun içindir hep bu aydınlığa yürüyüşlerim..
iyi insanlar içinde olmak..kendini onlardan biri zannetmek..
oysa hepsinin de bir evi var gidecek.. sonunda çalacak bir kapıları..bense bir labirentin içindeymişim gibi bir o sokağa giriyorum, bir bu sokağa..nerede bulsam kendimi,hep..biraz eziğim..hep biraz yoksun..ne zaman kazandım sansam,kaybettim..kendimi..
doğrulamıyorum şimdi,bir türlü,eğildiğim yerden..
bir kere boyun eğdim ya şu hayata..ondandır..merhameti, hep..başkalarına...