Garip Şiiri - Abidin Yıldız

İsmin ne dedim?
Garip dedi; bir garip oldum.
Gökyüzü kapandı içine ansızın.
Anladım, geceye efkar yağacaktı.

İki yıl önce ölmüş annesi.
Yazık! Hiç görmemiş babasını.
Sahiplenmedi dedi.
Duymuş başkalarından, öldüğünü.
Babalığım dedi,
Dedi ama gerisini getiremedi.
Ve gözleri doldu.
Hani orada olmasam belki de ağlayacaktı.

Bir sigara uzattım;
öyle bir nefes aldı ki,
her zerresini içinde sakladı.
Belki de içindeki gizlere dayanamadı.
Bir şeyler kırılıyordu içinde anlatırken.
Bir cam parçası gibi,
betonda parça parça dağılırken.

Haykırmak geliyordu içinden;
haykırsa, ihanetin yankısı kalacaktı kelimelerde.
Zamanı geri alabilseydi,
kalacaktı alnındaki o derin çizgiler.
Hastanede koymuşlardı adını. "Garip"
Sanki kaderi o an yazılmıştı.

Yaşını sordum. 47 dedi; 147 der gibi.
Hep çalıştım, hep çalıştım dedi...
Garibim, dedi...
Haziran 2015 ANKARA