Garip Şiiri - Ahmetcan Alpakut

gözlerini bir boşluğa açtı
bir yalnızlık bestesini duydu o ilk mayhoşlukta
yorganının zavallı haline dokundu garip
kafasını kaldırıp insan olmak zor geldi bir an...

zorlu insanlığını kabul ederek
zavallı yorganını sıyırdı uykusundan garip
kış fakirlere soğuk diye düşünerek
ıssız bir sabaha gülümsedi

dünyadan küçük tüpünde, hüzünün dem sesleri
buğularken bir çay yaprağını
yalnızlığını süzgüledi garip
izlerken kırmızı çizgilerini
dinsiz uçurumların

tanrıyı düşündü garip
o bütünsüz sonsuzluğu
sığınmak kolayına geldi o an
bir bilinmezin süt limanlığına

çayını zihnine döktü
ekmeğine cehalet doğradı garip
siyatikli anasını bırakıp sarı bir karanlıkta
güneşli bir karanlığa bilinçsizleşti
garip....