Garip Şiiri - İlhan Seyfi Türker

Bir adam vardı
Muhterem, o mahallede
sessizce yaşardı.
Bir kuru ekmekti nasibi
ve durmayan gözyaşı.

Dumanlıydı kafası
Gözleri vardı mahzun,
elleri vardı perişan
ve hayalleri uzun uzun.

Kim olduğunu bilmezdi kimse
bilmem kaç senesinde
yerleşmiş buraya.
Kaçıyormuş birilerinden
ama kimden?

Kimseyle konuşmaz
oturmazdı.
Ağlardı geceler boyu
susmazdı.
Ekmeğini alsan elinden
kızmazdı.
Şiir yazardı durmadan
bıkmazdı
usanmazdı.
Merak ederdik konu komşu
hiç bir şey
anlatmazdı.

Derken bir gün,
açılmaz oldu evinin kapısı
hıçkırıklar duyulmaz oldu,
Loş bir mum ışığı vardı
naylondan penceresinde
o da kayboldu.

Anladık,
göç etmişti garip bu dünyadan.
kimsesizdi zaten.
Cenazesine ne gelen oldu
ne giden.
üç beş işe yaramaz komşu
bir kaç başı boş köpek.

Vur mezarcı kazmayı vur.
daha derinlere vur.
Bir garip geliyor vur.
derin aç ki çukuru
yalnız kalmasın.
Bitmeyen hayalleri
mezarda bırakmasın....