Garip Şiiri - Arif Sarica

Havada koyu bir sis vardı
Bulutlar sere serpe kaçıyordu
Hiç kimse yoktu ortalıkta
Vakit akşama yaklaşıyordu
Bu yoldan…
Meçhule giden bir yolcu gibiydi
İki büklümdü beli
Oysa daha gençti kendisi
Öylesine yalnızdı ki
Her şeyden yabancı gibi
Yorgundu…
Üstü ıslak bir taşa oturdu
Yutkundu…
Gözlerinden yaşlar döküldü
Ve sonra yağmur çiseliyordu
O farkında bile değildi
Öylesine dalmış düşünüyordu
Başını avuçlarını aldı
Kahroluyordu bu gidişiyle
Günler yıllar ve ömrü geçerken
Tekrar yoluna devam etti
Yağmur hafiften çiselerken