Garibin Şiiri - Kul Münzevi

Kurtulmaz asla beladan bir gün
Dert ile doludur başı garibin
Herkesin mermeri altın kaplıdır
Bir tuğladır mezar taşı garibin

Doğruyu konuşur kimse dinlemez
Hastalıkta isyanla bir kez inlemez
Hanımı çocuğu halin’ anlamaz
Ağarır kirpiği kaşı garibin

Kimse yarasını bir kez sarmadı
Köylerde büyüdü şehre varmadı
Midesi aylardır eti görmedi
Bir lokma ekmektir aşı garibin

Dünyada yüreği aşk ile yanmaz
Yok kısmeti gönlü buna dayanmaz
Herkes dışlar kimse beğenmez
Ne etsin gözleri şaşı garibin

Hiç imrenmedi ki bir kral taca
Zenginlikse ona tüten bir baca
Herkese sırıtır yalnızken gece
Dökülür gözünden yaşı garibin