Garibim benim Şiiri - Adem Durmazer

Yaşı aşağı yukarı atmış atmış beş arası
Halinden belli oluyor yok beş parası
İnim inim inletiyor görünmez yarası
Dişini sıkıyor garibim benim

Başındaki eşarp güneşten kırlaşmış
Bembeyaz saç telleri dışarı taşmış
Kalabalıkta eli ayağına dolaşmış
Tirtir titriyor garibim benim

Ayakta naylon bir pabuç üstte şalvar
Görenlerin içi sızlar öyle bir hal var
Ne dayanacak dağ ne tutunacak dal var
Boş boş bakıyor garibim benim

Avuçlarının içine almış incecik yüzünü
Gelip geçenlere dikmiş kömür gözünü
Hiç bir kimseye geçirememiş sözünü
Tek kelime etmiyor garibim benim

Bir öğlen vakti hastane bahçesinde
Yiyecek içecek var herkesin elinde
Çömelmiş bir köşeye elleri belinde
Küçüldükçe küçülüyor garibim benim

Halinden belli hem aç hem de susuz
Ağrıdan kim bilir kaç gündür uykusuz
İmanı bütün ölümden yana korkusuz
Dua edip duruyor garibim benim

Bir genç kız belirdi yanı başında
Hemen hemen on sekiz yirmi yaşında
Sinir vardı alnında her iki kaşında
Çekinerek toparlandı garibim

Yerinde hiç duramıyor volta atıyor
Elinde bir cep telefonu çalım satıyor
Arada bir dönüp zavallıya çatıyor
Yutkunup duruyor garibim benim

Ağzına almış sakızı geviş getiriyor
Ne çene varmış herkese laf yetiriyor
Bu kendini beğenmişlik yiyip bitiriyor
Utançtan ölüyor garibim benim

Gördüğüm tek şey boşun dolu yanı
Her hareketi çileden çıkarıyor insanı
Ne kalbi var bunun ne de vicdanı
Merhamet dileniyor garibim benim

Civciv kabuğunu beğenmeyip horluyor
İnsanı insanlıktan çıkarmaya zorluyor
Artık ana kızını duymuyor ve görmüyor
Düşüp bayılıyor garibim benim