Aklını kaybetmiş divane gezer,
Gördüm ki perişan olmuş garibim.
Saç sakal karışmış; Mecnun’a benzer,
Aç-susuz sararmış, solmuş garibim.
Anlatıyor, neler gelmiş başına,
Hiç uğruna son vermişler işine,
Soğuksu katmışlar tatlı aşına,
Kahrından saçını yolmuş garibim.
Bir gülüyor, bir ağlıyor ardından,
Kararsız oluşu demek derdinden…
Atmışlar evinden, hem de yurdundan,
Her gün bir sokakta kalmış garibim.
Zavallının aklı gidince baştan,
Medet umar olmuş gökteki kuştan.
Dizleri tutulmuş, soğuktan yaştan;
İyice şifayı bulmuş garibim.
Yaralamış zalimlerin hilesi,
Eksilmemiş, her gün artmış çilesi.
Kıvır kıvır olmuş saçın lülesi;
Günden güne dertle dolmuş garibim.
Bindebir’im açık sözün manası,
Baba ölmüş, evden kovmuş anası.
Bir sokak köpeği olmuş mirası;
“Dost” deyip yanına almış garibim.
27.07.2001
NOT: Bir akıl hastasına yazılmıştır.
Ozan BindebirKayıt Tarihi : 19.11.2008 20:50:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bir akşam işe gidiyordum. Çok perişan bir halde gördüğüm bir akıl hastasının yanına oturdum ve onunla konuştum. Bana dertlerini anlattı. Çok üşümüştü ve geceyi nasıl geçireceğini, kışın nasıl geçeceğini düşünüp duruyordu. Başından geçenleri de bana anlatınca, duygulandım ve o gece işyerinde bu şiirimi yazdım.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!