Garibi, Köpekler Sevmiş

Bir adam, yalnızlığın boğucu girdabında,
Sokak köşelerini, tutmuş, mesken edinmiş.
Ne düzgün ayakkabı, ne giysi var sırtında;
Bir parça kuru ekmek, bulduğunda sevinmiş.

Yattığı yer, değil ki soğuk döşekten başka!
Kaderinden yememiş, etkin kötekten başka!
Seveni de olmamış, iki köpekten başka;
Hayvanca tepkilerle, gören gözlerden sinmiş.

Mevsim kış. Hava soğuk. Günde aydınlık darken;
Güneşten biraz ışık, ruh ve gönlüne yarken;
Sabah akşam arası, git-gel seferi varken;
Sokakta kalan çöpler, arabasına binmiş.

Evlerin, konteynerde, birikirken leşleri;
Hiç kimsenin bu şeyi, kötü görmez gözleri.
İki uysal köpeğin, 'hav! hav! ' eden sesleri;
Baylarda, bayanlarda, oluşturacak kinmiş.

Mutlu yaşam sürenler... sürdüğünü sananlar;
Sokaktaki garipten, zarar-ziyan umanlar;
İki köpek sesiyle, keyiflerden olanlar;
Polisi çağırmış da, heyecanları dinmiş.

Hangi anlama gelir, söylenen 'hop' denen şey?
Her zaman meşin midir, yuvarlak 'top' denen şey?
Gayet uzunca olan, eldeki 'cop' denen şey,
Önce iki köpeğe, sonra adama inmiş.

Pejmürde biçimiyle yolda görünen için;
Copun darbesi ile yerde sürünen için;
Merhamet libasını, çula bürünen için;
O iki köpek var ya! İşte, onlar giyinmiş.

(19 Şubat 2007)