Garibanlar Şiiri - Hüseyin Çelik

Onları gördüm bu sabah yolda
Elinde poşetiyle geziyor kaldırımda.
Ne dünyadan haberi var, ne işten güçten,
Dizleri çok yorulmuş kesilmiş o takatten.
Yürüyor kaldırımda gamdan kederden uzak
Sanmayın ki onları beklemiyor tuzak.
Her aldığı nefes ona zehir geliyor sanki,
Verdiği her nefeste azap çekiyor sanki.
Kimi yetim, kimi öksüz, kimi parasız pulsu,z
O garipler yürüyor olanlardan habersiz.
Ayağında postalı yırtılmış delik deşik.
Bulsa biraz kestirecek sımsıcacık bir eşik.
Hepsi dertli, hepsi garip ağlıyorlar durmadan,
Yorulmuş onun gözü güzel hayal kurmadan.
Kimi altı, kimi on, kimi yirmi yaşında,
Kimi kırk beş, kiminin saç ağarmış başında.
Ceketi çok eskimiş dökülür iplikleri,
O kadar eskimiş ki gözükür dirsekleri.
Bir on kuruş bulsalar sevinecek birazcık,
Bir fırına gitseler bu para çok azıcık.
Ne yapsın ki gariban, anlamaz ki paradan
Bu para geçmeyeli yıllar geçmiş aradan.
Biçare boyun büker, uzaklaşır oradan.
Şemsiye yok ıslanmış yağmur yağar durmadan.
Kör gezerken garibim sağır ve dilsiz.
Bir çukura düşmüş. Ölmüş. sedasız sessiz….