Garibanımız Şiiri - Celal Odabaş

Yürekteki yangının, ateşi hiç sönmüyor;
Ölüme dünden razı, ne çare ki ölmüyor;
Gurbet desen bin beter, giden geri gelmiyor;
Cennette cehennemi, tadar garibanımız!

Yazlık kışlık haneler, bir evde üç araba;
Baba zevk-û sefa da, kızı ondan hovarda;
Cepte kartlar limitsiz, oğlan diskoda barda;
Naçarlığı içine, atar garibanımız!

Boğa keser kurbanda, stok yapar kışlığa;
El öptürür bayramda, eli gitmez harçlığa;
Etrafını kollamaz, mahkûm eder açlığa;
Şükreder ahvaline, yatar garibanımız!

Fakirin hakkı vardır, düşünmez ki malında;
Fitre, zekât verilmez; meyve çürür dalında;
Akıl dersen taşıyor, her ensesi kalında;
Hoş görünmez gözüne, batar garibanımız!

Vatan, millet hikâye; para konuşur para!
Bol nasihat alırsın, eğer düşersen dara;
Dürüstlükten dem vurur, işi dalga dubara;
Çaresiz ne söylese, yutar garibanımız!

Böylemi inancımız, böylemidir örfümüz?
Kıldan ince değimli Sırat denen köprümüz?
Törpüledikçe zaman, kısalıyor ömrümüz;
Nübüvvet kapısını, tutar garibanımız!

Sahte hayırseverler, fukara hamileri;
Hak arar da hak vermez, çok olur manileri;
Mahirdir kıvırmakta, sıralar yânileri;
Öfke bilmez yalnız kaş, çatar garibanımız!

Konuşursa suç olur, feryat ederse asi;
Topuzu kaçmış bir kez, doğru tartmaz terazi;
Kalemini kırarlar, ne anlatsan farazi,
Dertlerine bin bir dert, katar garibanımız!

Mikdatiyle hasbıhal, milletin ahvalini,
Hangi vicdan taşır ki, bunların vebalini;
Hak yolunda harcarsa, bir kişi emvalini;
Yoldaş olur cennete, kadar garibanımız!

Meftunizade düşün, ibret al dost sözünden;
Kendi haline ağla, kan, yaş gelsin gözünden;
Açık kalsın haneniz, git ecdadın izinden;
Muhannetin elinden, bizar garibanımız!