Gariban Şair Gibi Şiiri - Fahri Bulut

GARİBAN ŞAİR GİBİ
Yar sen benden gideli, yaşam şevkim kalmadı,
Sevda çeken şu gönlüm, bir tek gün şat olmadı,
Hala kapalı kapım, komşu bile çalmadı,
Şiirlerle dertleşip, yaşarım bir başıma,
Kimsesiz ve sahipsiz, gariban şair gibi…

Gecelerde yalnızlık, aklımı baştan aldı,
Senin gibi zalimde, bedenim tutsak kaldı,
Gören hasta sanıyor, rengi Ruhsar’ım soldu,
Şiirlerle dertleşip, yaşarım tek başıma,
Kimsesiz ve sahipsiz, gariban âşık gibi…

Şairlik suçmuş gibi, suçlanır, kınanırım,
Yaşarken sevilmeyen, nice şair tanırım,
Bence cahillik budur, söylerken utanırım,
Şiirlerle dertleşip, yaşarım bir başıma,
Kimsesiz ve sahipsiz, gariban şair gibi…

Bırakın yabancıyı, yakınlarım kınıyor,
Hele de vicdansızlar, zannediyor bunuyor,
İçime bir od düştü, bitirerek yanıyor,
Şiirlerle dertleşip, yaşarım bir başıma,
Kimsesiz ve sahipsiz, gariban âşık gibi…

Kime sorunum açsam, bıyık altı gülüyor,
İçimdeki insanlık, yavaş yavaş ölüyor,
Çağlayan yaşlarımı, seher yeli siliyor,
Şiirlerle dertleşip, yaşarım bir başıma,
Kimsesiz ve sahipsiz, gariban şair gibi…

Ah bir saz öğrenip de, derdimi dökemedim!
Zulmeden insanların, boynunu bükemedim,
Şiir cahillerini, devirip, yıkamadım,
Şiirlerle dertleşip, yaşarım bir başıma,
Kimsesiz ve sahipsiz, gariban âşık gibi…

Rızazade, insanlar acımasız oldular,
Bir virüs esir aldı, ettiklerin buldular,
Onlara çok acırım, yoksullar aç kaldılar,
Şiirlerle dertleşip, yaşarım bir başıma,
Kimsesiz ve sahipsiz, gariban şair gibi…
8.11.2021
Fahri Bulut Rızazade
Latife Hanım Anı Evi. Karşıyaka- İzmir.